4 - 2014
Dag 6
Werl – Hóvelhof
Afstand : 90,83 km

Nadat ik gisteravond een uurtje heb geslapen heb ik vannacht ook als een roos geslapen.
Om elf uur gisteravond gaan slapen en vanmorgen om zeven uur wakker. Toegegeven ik ben vannacht één maal wakker geweest om naar de wc te gaan.
Goed het is zeven uur. Ik doe de tv aan voor het nieuws op de ARD dat is een standaard zender en daar is vanaf een uur of zes ’s morgens nieuws en weer op dat constant herhaald word. Nadat ik een nieuwsblokje heb gezien ga ik mij douchen en aankleden en de tassen inpakken.
Om kwart voor acht wordt er ontbeten en tegen half negen ben ik daar klaar mee en haal ik de tassen van mijn kamer, doe ze op de fiets, reken af en ga op pad.
Het wordt warm vandaag.
Ik moet een hoop kilometers afleggen vandaag en ik hoop dat, dat allemaal een beetje vlotjes verloopt. Ik bedoel daarmee, dat ik niet teveel omrijd en vergissingen maak. Want wanneer dat gebeurd worden 80 kilometer al snel 100 kilometer.
Tot even buiten Werl gaat het ook prima maar dan is er zoiets als gaat u daar maar langs maar we zetten even geen richtingaanwijzers. Met als gevolg dat ik letterlijk in een open veld kom te staan nadat ik eerst door een donker bos met spoorbomen ben gekomen.
Het laatste vraagt om uitleg, dat begrijp ik.
Nadat ik over een geasfalteerd fietspad ben gekomen ga ik door een bos, was wel gen groot bos, maar een bos is een bos.
Plotseling sta ik voor een gesloten spoorwegovergang. Nadat ik daar een poosje heb gestaan (misschien een minuut of twee) zie ik een geel kastje met daarop een tekst, dat zoveel wil zeggen als druk op de knop en wacht.
Ik druk op de knop en een mannenstem zegt dat hij het spoor opent. Ik steek over het spoor wacht aan de overkant wat of er nu gebeuren gaat. De man  vraagt of iedereen erover  is en sluit de spoorbomen weer.
Ik stap weer op de fiets en rijd een behoorlijk modderig pad op. Dit had een teken moeten zijn.
Na ongeveer één kilometer sta ik in een open veld met ja, wat eigenlijk?
Niets dus, ik kan weer terug.
Weer naar de spoorbomen, weer op het knopje drukken en weer goed uitkijken, oversteken en aan de overkant zeggen dat het spoor nu weer leeg is.
De bomen sluiten weer en ik ga de weg weer terug die ik tien minuten daarvoor ook gereden heb. Ik fiets naar de hoofdweg onderweg kom ik een vrouw en een kindje tegen. Maar even vragen hoe ik in Soest kom. Ja, zegt ze U kunt door het bos gaan. Nee, zeg ik, daar kom ik net uit. Oh, misschien dat U naar de grote weg moet gaan en dan de snelweg op?
 Ja, zeg ik prima plan, bedankt en fijne dag verder.
Ik stap op de fiets en de vrouw waarschijnlijk met open mond van verbazing achterlatend.
Ik zoek dus wel de grote weg op in de hoop dat daar een fietspad langs is.
Grote weg gevonden maar geen fietspad, dan maar even rondkijken of er misschien nog een andere straat naast loopt. En dat is gelukkig wel zo. Na een paar honderd meter buigt de straat af en gaat naar de grote weg waar nu ook een soort van fietspad is.
Dan maar zo.
Na een X-aantal kilometers geeft de navigatie aan dat ik er af kan en een zijweg moet nemen. Maar dat lijkt mij niet zo’n goed idee. Nog weer een aantal kilometers verder hetzelfde. Maar nu loopt daar een man met grote hond. Toch maar even van de fiets af en vragen of de man misschien weet hoe ik in Soest komen kan.  De man heeft twee opties, namelijk deze,de eerste optie is deze snelweg blijven volgen, hij wordt straks wat rustiger en het fietspad wordt breder, of dwars door de velden heen, is erg mooi maar rijd wel erg om. Ik besluit toch maar voor optie één. Is waarschijnlijk iets gemakkelijker. Zien we later vandaag wel of we ergens een keer dwars door de korenvelden gaan rijden. Nu dus even geen gedoe.
Heb net een avontuur achter de rug met een donker bos en een spoorwegovergang.
Ik bedank de man voor de hulp en ga mijn weg vervolgen langs de snelweg die inderdaad  na een afslag ineens een stuk rustiger word  en met een fietspad bijna zo breed als de weg. Ik snap er niks meer van. Tegen kwart voor tien  ben ik in Soest. Even rondgekeken en wat foto’s gemaakt en verder gaat de reis.
Op naar Lippstadt. Dit keer gaat het voor een groot deel door de korenvelden. Ik heb mij namelijk voorgenomen, ook omdat het mooi weer is en de reis voorspoedig verloopt, de navigatie de kans te geven de juiste weg te vinden naar Lippstadt. Dat lukt hem ook wel maar ze waren ergens met de weg bezig en daar kan zelfs Garmin niets aan doen.
Ook van Lippstadt naar Hövelhof wordt door de navigatie perfect gevonden  En zo ben ik dan tegen drie uur in Hövelhof.
Op de deur hangt een briefje dat ze gesloten zijn tot 17.00 uur.
Nou, dan maar even voor op het terras zitten.
Komt er een oude man naar mij toe die vraagt wie ik ben en wat ik kom doen.
Ik heb hier een kamer gereserveerd voor 2 nachten zeg ik.
Oh, zegt de man, dan blijf je hier toch niet zitten, bel maar aan bij die deur daar, en hij wijst naar een deur waar een bordje hangt van ingang hotel.
Ik bel aan. Een oude vrouw doet de deur open en vraagt wie ik ben. Ik zeg mijn naam en ze geeft mij de sleutel van mijn kamer, vertelt waar ik de kamer vinden kan en waar de sleutels van zijn.
Eén sleutel is van mijn kamer en de andere sleutel is van de deur waar het bordje hotel ophangt.
Ik ga naar mijn kamer, pak de tassen uit, ga weer naar buiten even kijken met de fiets waar of de Emsquelle is.
Ook wil ik even kijken of er in het dorp Hövelhof nog iets te beleven valt. Nou in Hövelhof zelf valt niet zoveel te beleven.
Waar ik langs moet voor de Emsquelle is zo gevonden.
Dan maar weer terug naar het hotel, het wordt tijd voor een maaltijd.
Prima eten hier.
Gebakken aardappeltjes, rundersteak en een gemengde salade.
Later het dagboek en de administratie bijgehouden.
Morgen ga ik naar Paderborn en de Emsquelle toe.

Het zal mij benieuwen.

5