2017 - 24

4 augustus
Helmstedt – Wolfsburg
Helmstedt, Mariental, Querenhorst, Wolfsburg.
Afstand 31,95 km

Om kwart voor acht meld ik mij in de ontbijtkamer.
Niks geen uitbaatster wel een andere vriendelijke vrouw die mij een uitstekend ontbijt voorschotelt.  Klein thermosflesje met koffie erbij en mijn dag kan niet meer stuk. Nou, ja ik moet nog naar Wolfsburg op de fiets en er is een lange weg en een korte weg. De korte weg is ongeveer 30 km. De langere weg is ongeveer 50. Dus zo maar even vragen hoe de korte weg is want wanneer dat de weg is met allemaal bergen en vals platte stukken geef mij de langere weg maar zonder het voorgaande.

Na het ontbijt de fiets uit de garage gehaald en even gevraagd welke weg ik het beste kan nemen. Er is een weg zegt de vrouw die gaat weliswaar langs een redelijk drukke Bundesstrase maar heeft langs het gehele traject een fietspad die je regelrecht naar het centrum van Wolfberg brengt. Kan niet missen zegt ze. Maar die mevrouw kent mij nog niet. Maar om iedereen gerust te stellen het gaat goed en in een paar uur ben ik in Wolfsberg.  En inderdaad de rit eindigt in het centrum van Wolfsburg. Nu op zoek naar een fietsenwinkel. En even door het centrum lopen kom je al gauw het blauw/gele van de enige grote fietsenzaak tegen. Ik naar binnen, komt er een man op mij af en vraagt iets van wat kan ik voor U betekenen. Ik mijn verhaal afsteken over de acculader en wat we gisteravond gedaan hebben en wat de conclusie is. Nadat de man dit verhaal aangehoord heeft zegt die tegen mij zet eerst de fiets maar even in de winkel en kom dan maar mee naar de werkplaats. Daar aangekomen gaat de man op zoek naar iemand die dat klusje vandaag even gaat klaren. Hij komt terug met een jongeman van rond de 25 jaar, die zich netjes voorstelt als Klaus en zegt dat hij de acculader wel kan maken wanneer ik even geduld heb, het duurt ongeveer een half uurtje. Ja, natuurlijk heb ik de tijd, en wel tot morgenvroeg want dan moet ik naar Celle. Hij lacht en zegt haal de fiets maar naar hier want in de winkel staat die waarschijnlijk ook in de weg. En hier kunnen we gelijk even testen wanneer ik de stekker gemaakt heb want het draadje moet even gelood worden aan het pinnetje. Goedzo, denk ik, jij hebt het begrepen. Wilt U een kop koffie of gaat U boodschappen doen. Nou, ik heb eigenlijk best wel zin in een bak koffie. Dus de fiets uit de winkel gehaald, de lege accu aan de jongen gegeven zodat hij straks kan testen. En daar zit je dan wachten op de wedergeboorte van een accu en zijn lader. Een andere man wil alles van mij weten om straks waarschijnlijk een gepeperde rekening aan te bieden.  Of ik nog een kopje koffie wil? Neen, erg aardig maar ik hoef geen koffie meer. De man gaat weer naar achter naar de werkplaats om 5 minuten later terug te komen met de accu en de lader die hij vervolgens op een stoel naast de mijne legt en het aansluit op het stopcontact. Het lampje gaat rood branden, en nu maar afwachten want meestal is het na 2 minuten afgelopen en gaat die alleen maar knipperen. Maar nu zelfs na 20 minuten is die nog steeds volop aan het laden. De man vraagt hoe het gaat met de accu, nou hij doet het goed is mijn antwoord. Zal ik U dan de rekening maar geven? Ja, zeg ik, en ik denk dat gaat geld kosten. Heel verbaasd ben ik dan ook wanneer de man zegt dat het € 13,15 is, voor de zekerheid vraag is nog even, maar het is echt zo € 13,15.
Dus om 7.45 uur ontbijt, om 8.30 uur op de fiets richting Wolfsburg en om 11.30 uur sta ik op straat met een goed werkende acculader. Ik ben eigenlijk nog nooit zo blij geweest als vandaag. Want wanneer de lader niet gemaakt had kunnen worden in Wolfsburg had ik in principe niet verder gekund en was de reis geëindigd in Wolfsburg. Maar nu gaan we er nog even een paar dagen volop tegenaan.
Nu komt het volgende probleempje ik ben in Wolfsburg, daar blijf ik 1 nacht  maar ik verblijf in een jeugdherberg en ik mag niet eerder naar binnen dan tegen half drie. Dan maar met de fiets aan de hand een beetje wolfsburg bekijken. Maar dat verveeld gauw en na een half uurtje zit ik op de fiets om even in de autostad te kijken. Maar dat is net een level te hoog ! Te druk om deze tijd van de dag met dat verkeer. Dan maar gewoon wat rondlopen.

Tegen half drie loop ik weer naar de jeugdherberg, om even over half drie heb ik ingecheckt en kan ik de fiets in de grote schuur plaatsen en mijn spullen naar een kamer brengen op de begane grond. Ik deel een kamer in ieder geval met nog een mevrouw en daar kunnen eventueel nog twee bijkomen. Het is dus een
vierpersoonskamer. Leuk voor 1 nacht.
Op mijn kamer aangekomen ben ik dus nummer 2. Nummer 1 is er op dit moment niet en nummer drie komt 5 minuten na mij binnen. Het blijft bij 3 vannacht. Nummer 3 is een Poolse van 26 jaar, architect en voor 1 nacht in Wolfsburg omdat ze met een stel vrienden naar een festival wilde, maar die vrienden komen met de bus en zij is met de trein. Geluk voor haar want de bus ging stuk onderweg en de vrienden zitten ergens net over de Duitse grens vast. Leuke meid, alleen spreekt ze geen woord Duits en een beetje Engels. Ben benieuwd wat nummer 1 voor iemand is. Nadat we ons aan elkaar hebben voorgesteld gaan we Wolfsburg maar eens in om wat te drinken.
En ik weet niet wat het is maar het is alsof ik haar al jaren ken.
Na een drankje te hebben gedronken op een terras scheiden onze wegen even want ik heb een razende honger en mijn kamergenootje heeft andere zorgen, ze wil wel naar het festival bij het meer maar aan de andere kant wil ze daar niet alleen heen en ik wil wel mee maar ben eigenlijk ook een beetje moe.
Dus ga ik ergens iets eten en zij, tja, ik zal haar straks wel weer zien.
Op mijn weg naar een restaurant met iets lekkers kom ik langs een etalage met allemaal Boeddha beeldjes en voor ik het weet sta ik in de winkel en koop ik een beeldje, voor wie die is weet ik op dat moment nog niet. Maar zonder mij te vragen geeft de man in de winkel mij het beeldje die ik in gedachten had.
Klinkt erg vaag maar het is wel zo.
€ 1,50 zegt hij.
Inpakken?
Nee , zeg ik, ik neem het zo mee.
Een paar deuren verderop is een chineesrestaurant , ik ga naar binnen en eet eend met zoetzure saus.
Daarna ga ik terug nar de jeugdherberg en ontmoet daar onze andere
kamergenoot , een 26 jarige dame uit Duitsland met als beroep Ergotherapeut net afgestudeerd en een paar dagen rondreizend door Duitsland en bovendien verneem ik later  gaat ze vanavond naar het festival aan het meer.
Het Poolse meisje begrijpt dus geen Duits en al helemaal geen Nederlands en spreekt slecht Engels. Ik kan beide talen halfbakken maar moet nu dus twee talen door elkaar gaan spreken. Eigenlijk meer om te vertalen van het Duits in het Engels. En dat is toch wel verrekte moeilijk. Ik ga op een gegeven moment Duits spreken tegen de pool en Engels tegen het Duitse meisje.
Zo komt dat het Duitse meisje op een gegeven moment aan mij vraagt of ik meega naar het meer vanavond. Ik zeg nee maar ik weet iemand die misschien wel mee wil. Ons Pools meisje vangt iets op over festival en reageert. Ik zeg tegen haar in half Duits en half Engels dat onze kamergenoot naar het festival gaat en of zij mee wil. Ja, dat wil ze wel maar ze is nog wat moe van de reis. Maar ons Duits meisje gaat nu ook nog niet weg en bovendien doet zich een ander probleem voor, het Poolse meisje heeft geen fiets en lopend is het toch wel aardig ver weg.
Einde van het verhaal is dat het Duitse meisje alleen heen gaat en het Poolse meisje zegt dat ze misschien wel komt want er gaan ook bussen heen vanaf het station in Wolfsburg, maar ze zal niet gaan die avond.
Ik zit in het dagboek te schrijven Polen slaapt wat en leest wat en app’t met de vrienden die nog steeds op een vervangende bus zitten te wachten.
We praten wat over haar verleden en waar ze woont, ik beantwoordt vragen van haar waar ik woon en wat ik doe of heb gedaan. Ik vertel wat over mijn dochter en schoonzoon en ineens zonder het eigenlijk te beseffen heb ik het Boeddha beeldje in handen en geef het aan haar.
Ze wordt er stil van en vraagt waarom zij het krijgt. Ik weet het niet zeg ik, maar het is goed zo.
Voorlopig is ze toegevoegd aan mijn vriendenlijst op Facebook.
En de Duitse ergotherapeut? Een schat van een meid maar die redt het wel zonder Boeddha. Ze heeft een Indiase achtergrond maar is 100% Duits.
’s Avonds wanneer Polen en ik al slapen komt Duitsland thuis.

Ze was verdwaald in de Autostadt op de terugweg van het festival naar de jeugdherberg omdat het licht van de gehuurde fiets het niet deed. Trouwens dezelfde fietsenwinkel waar ik die morgen mijn acculader had laten maken.
Dat is dan weer een minpuntje.
Morgen gaat het voor mij naar Celle, voor het Duitse meisje naar Götingen waar ze woont en voor het Poolse meisje alsnog met haar vrienden (die zijn ergens middenin de nacht gearriveerd in Wolfsburg ) naar het festival.

 

25