6 - 2013

Dag 9
Vohburg – Regensburg
Afstand: 84,02 km

Het is zaterdagmorgen 5.30 uur.
Ik ben wakker, klaarwakker en niet zonder reden.
Die kussens op die bedden, het is verschrikkelijk, ze zijn zacht, zo zacht dat het werkelijk niet de minste ondersteuning geeft aan wat dan ook. De bedden liggen prima, maar de kussens, breek me bek  niet open.
Na nog een uurtje draaien en nog eens draaien, ga ik maar uit bed.
Het ontbijt zou van 7.00 – 9.30 uur zijn, dus wat let mij om me te douchen en aan te kleden, de tassen inpakken en gaan ontbijten. Tenminste dat had ik gisteravond begrepen. Dus toch alles maar op mijn dooie gemak gedaan en om 7.00 uur klaar om te gaan ontbijten.
Verrassing, ontbijt is om 7.30 uur. Heb ik toch iets verkeerd verstaan gistermiddag bij de inschrijving, geeft niet ga ik nog even kijken of ik iets vergeten ben te fotograferen gisteren.
Maar in een gehucht zo klein als dit is alles al gauw twee of drie keer gefotografeerd. Dan nog maar even naar de kamer.
Eindelijk is het dan half acht en kan ik ontbijten.
Maar een paar bolletjes, een glas jus een paar koppen koffie wegwerken duurt ook geen eeuwigheid. En zo komt het dat ik al om 8.30 uur op de fiets zit en samen met een ouder echtpaar, die ook zo vroeg zijn op weg gaan richting Regensburg.
Het ouder echtpaar komt uit Zwitserland en wel van de Bodensee. Ze zijn gewoon een gedeelte van de Donau-Radweg aan het doen. Vandaag gaan ze tot Kelheim heb ik begrepen. Mevrouw is een beetje een stil vrouwtje, maar meneer maakt alles goed, z’n mond is geen ogenblik dicht.
Tot ongeveer Ening rijden we samen soms zij voor en dan ik weer voor.
Het is prachtig weer en ondanks het vroege tijdstip begint het al goed warm te worden.
Als verrassing krijgen we reeën, hazen, fazanten en ooievaars te zien. Werkelijk geweldig. En dan al die prachtig gekleurde bloemen en ander onkruid, volgens de man moet het mooiste nog komen. Maar dat heeft die dan ook weer van anderen gehoord. En waar heb ik dit eerder gehoord? Ja, aan het begin van de week. Maar het is nu al zo prachtig. Hoeveel mooier kan het nog worden?
Ergens in de buurt van Pförring raken we elkaar kwijt. Dat komt omdat het daar twee keer vlot achter elkaar wel erg stel is.
Even heb ik de hoop dat ik ze misschien ergens voor Kelheim weer tegenkom. Maar dat gebeurd dus niet.
Tot Staubing gaat het allemaal prima, het schiet lekker op en ik heb zelfs al een beetje de hoop dat ik rondom een uurtje of twee wel in Regensburg zal zijn.
Maar even na Staubing vergis ik mij en kom via Weltenburg in een heel groot donker bos terecht. In het begin denk ik nog zoiets van ach dat is maar een klein stukje, maar dat kleine stukje bos word alsmaar groter. Teruggaan is geen optie want dan moet ik tegen een hele steile berg op die ik net ben afgekomen. Dus dan maar doorgaan. En dat wordt me toch een potje afzien. Af en toe kom ik eens een paar wandelaars of bikers tegen die vanaf Kelheim komen. Maar die kijken ook alleen maar moeilijk. Ik vraag me af wat ik nog tegenkom voor ik in Kelheim ben. Nou, ik kom nog een paar flinke heuvels, schelpenpaden, los zand en grint tegen voor ik het bos uit ben en langs het kerkhof op de parkeerplaats beland.
Dat hebben we ook weer overleefd.
Nu het volgende: Ik ben nu dus in Kelheim daar begint om 12.00 uur exact een 24-uur s ronde met 1000 fietsers. Dan wordt de hele stad gesloten voor alle verkeer en komt niemand de stad meer in of uit, het is nu kwart voor twaalf. Dus ik sta daar zo’n beetje rond te kijken waar ik langs moet om die stad weer uit te komen, maar dan wel op de Donau-Radweg. Komt er een mevrouw aan die mij wel even buiten de stad wil brengen. Ze is met de fiets en heeft al een paar meer mensen buiten de stad geholpen want zo zegt ze heel veel bordjes zijn niet goed zichtbaar. Dus wijst mij de weg dwars over het kermisterrein en over de drukke straat daar waar de bordjes weer goed zichtbaar zijn en ik het zelf weer ga doen. Ik wil haar bedanken maar ze is alweer weg. Misschien voor de volgende fietsers? Het is een paar minuten voor twaalf.
Verder gaat het weer op weg naar Regensburg nog ongeveer 25 kilometer.
Even na Bad Abbach komt er vrouw naast mij rijden en vraagt of ze wel een eindje met mij mee mag rijden. Ik zeg ja rijd maar een eindje mee maar ik fiets wel gewoon door. Is goed hoor, zegt ze. We raken aan de praat. Ze stelt zich voor als Ilse, ze is iets ouder dan mij en woont in Bad Abbach geloof ik dat ze zei. Ze had al een poosje achter mij gefietst en zat zich af te vragen waar of ik heen ging met zoveel bagage op de fiets. Ik vertel haar wat ik doen ga en zo raken we aan de praat. Ze is zomaar een middagje aan het fietsen. Normaal fietst ze eigenlijk helemaal niet. Ze fiets op een vouwfiets. Dus ik denk nog, die ben ik zo weer kwijt. Maar nee hoor ze fietst mee tot ver in Regensburg. Tot ik zeg dat ik even moet kijken waar of ik precies moet zijn en terwijl ik zoek op de navigatie en wat heen en weer rijd om te zoeken raak ik haar kwijt in het drukke Regensburg. Heb nog even gekeken of ik haar nog ergens zag.
Maar,nee ze was echt weg.
Pas veel later besef ik dat dit geen gewone gezellige meefietster was en dat ze waarschijnlijk andere dingen van plan was geweest wanneer ze de kans had gekregen.
Want af en toe deed ze wel zeer geïnteresseerd over wat ik daar allemaal aan het stuur heb. Onder anderen de navigatie. Is wel erg leuk spul maar bij deze je hebt er geen donder aan want het is allemaal geregistreerd. Dus voor de mensen die dit lezen met minder goede bedoelingen.
Niet stelen heeft geen zin.
Dan begint de grote zoektocht naar het hotel in Regensburg.

Het hotel staat namelijk niet eens in Regensburg, maar een x-aantal kilometers buiten Regensburg. De x staat voor het aantal km die mensen bedachten die ik vroeg waar of Obertraubling lag. Het varieerde van 4 tot 15 km.
Maar hoeveel het nu precies is weet ik niet meer. Het iets van 8 kilometer geweest zijn.
Dit zal ik morgen even nakijken, want dan ga ik weer naar Regensburg voor de sightseeing.
Bij het hotel aangekomen nog een verrassing.

Samstag  Ruhetag. De gasten die gereserveerd hebben kunnen over de binnenplaats bij huis nr.III aanbellen voor de sleutel.

Zo gezegd, zo gedaan.

De vrouw met een wit overschort aan vertelt mij welke kamer ik heb in huis II, wanneer het ontbijt is morgen en maandag, dat ik de fiets wel in de garage mag zetten enz.enz.
En foetsie is ze weer. Het valt mij wel op nu ik dit aan het schrijven ben, dat iedereen vandaag zomaar verdwijnt of oplost in het niets.
Nadat ik de fiets ontdaan heb van de tassen, ze naar mijn kamer heb gebracht en een pilsje uit de koelkast van huis I heb gehaald bedenk ik dat ik nog op zoek moet naar iets eetbaars voor vanavond.
Even een rondje Obertraubling gedaan
Uiteindelijk bij de supermarkt gehaald broodje salami,1 zak chips, secondelijm en 2 bier.
Morgen ga ik zoals gezegd sightseeing in Regensburg.
Ik ga daar op de fiets heen. Kan ik gelijk zien hoeveel kilometer het nu precies is.

 

 

 

 

 

 

7