17 - 2015
Dag 18
Dresden – Strehla
Afstand: 69,20 km

Vannacht zeer goed geslapen, nadat ik gisteravond thuis kwam eigenlijk niet veel puf meer om nog veel te doen. Dus doe ik alleen het belangrijkste namelijk het vakantiekasboek bijhouden. Daarna nog een beetje teevee kijken en dan slapen zodat we vanmorgen toch weer redelijk fit aan het ontbijt verschijnen.
Het ontbijt was weer voortreffelijk, kaas, koffie, tomaten + mozzarella, watermeloen, vleeswaren. Het kon dus weer niet op. Heel lief en leuk allemaal, maar ik eet dat niet op de vroege morgen. Nee, doe mij in de vakantie maar een eitje, (roerei, gekookt of desnoods gebakken), kaas, vruchtensap koffie en broodjes. Dan ben ik al helemaal blij. Ik hoef al die poespas niet. Dat doe ik thuis niet en dus ook niet tijdens de vakantie. Wanneer je ziet wat mensen bij zo’n ontbijtbuffet op hun bordje leggen en vervolgens het halve ontbijt de afvalbak wordt ingeflikkerd vraag ik mij weleens af, waarom zoveel pakken, wanneer je toch de helft weggooit, echt ik vind het schandalig. Maar de gastheer in Dresden heeft weer zijn best gedaan. Na het ontbijt afrekenen en de tassen op de fiets laden. Gisteren al  even gekeken waar ik moet beginnen. Nou dat is dus appeltje, eitje.
Het eerste stukje even lopen want ik kan er maar niet aan wennen dat iedereen hier op de stoep fietst en soms best wel snel.
De dag begint een heel klein beetje grauw, maar dat kan aan de stad Dresden gelegen hebben.
 Al snel loopt de temperatuur omhoog en het wordt warm, zeer warm.  
Even na Dresden nog een ander iets. Ik kom van het fietspad, er is een bordje die geeft heel duidelijk aan dat ik rechtsaf moet. Dus ik rechtsaf, de drukke snelweg over en vervolgens het fietspad weer op. Vanaf dat moment geen bordje meer te bekennen. Na een paar kilometer begin ik me toch echt zorgen te maken. Garmin geeft ook aan dat ik maar steeds verder van de Elbe afga en dat is niet de bedoeling. Ik rijd wel eens een poosje niet echt dicht langs de Elbe maar het is nooit meer dan een krappe kilometer. Nu is het al bijna 2 kilometer. Ik denk dat ik maar eens terugga naar de drukke verkeersweg want daar is het fout gegaan. Weer terug op dat punt maar eens vragen aan een man die daar op de fiets rondrijd. Ik vraag hem of hij weet waar de Elbe-radweg verder gaat richting Strehla. En ja wat ik eigenlijk al een beetje verwacht had, ik ben niet de eerste die dat vraagt en ik zal ook zeker niet de laatste zijn wanneer niemand bij Bike-line aangeeft dat er iets gedaan moet worden aan de bewegwijzering daar. De man zegt dat die me wel even naar het punt zal brengen waar de Elbe-radweg verder gaat. Bij de volgende kruispunt  is de wegbewijzering weer in orde en kan de reis verder gaan.
Ergens halverwege de dag een verzetje. We gaan fietsertje pesten, behalve de vele omleidingen voor fietsers omdat er aan de Elbe-dijk gewerkt wordt is er nu ook nog iets anders, een trap, jawel een heuse trap met fietsgeleider. En niet zomaar één, nee een hele steile, dan een eindje fietsen en dan nog één. Later hoorde ik van iemand dat je ook een x-aantal kilometers had kunnen omfietsen. Ik ben het bordje niet tegengekomen. Maar ik mis wel vaker bordjes. Het vervelende bij de eerste trap was dat je persé  alle tassen van de fiets moest halen wilde je wanneer je alleen bent geen ongelukken bouwen. De eerste trap gaat trouwens omhoog en wel heel erg steil. De tweede een paar kilometer verderop gaat naar beneden. Terwijl er op het stuk tussen de beide trappen het ook nog een keertje naar beneden en omhoog gaat maar dan zonder een trap.

Bij de laatste trap naar beneden dus staan een paar 65+ mannen, die er lol in schijnen te hebben iedereen aan te moedigen die de trap omhoog moet.  Gelukkig ga ik naar beneden en moet ik er alleen voor zorgen dat de fiets geen rare dingen gaat doen zoals op drift raken

"Ik blijf een poosje staan en kijken en verwonder mij erover dat er zoveel fietsen langs komen. Na een poosje wanneer het even rustig is komen ze bij mij en we raken aan de praat. Ik had ze de hele tijd al iets horen roepen over een wasserturm. Nu ze bij mij komen vragen ze of ik de wasserturm zien wil. Ik toch wel een beetje nieuwsgierig geworden zeg ja. Ze zeggen dat ik mee moet komen. Ik kijk ze aan en ze wijzen me waar de wasserturm is. Het is een hele mooi wasserturm verbouwd tot woonhuis. Verder is die bijna nog in originele staat. Er staan er hier langs de Elbe heel veel van die wasserturmen maar niet één  wordt er nog gebruikt, is ook niet meer nodig want hier langs de Elbe zijn net als in Nederland waterberggebieden om het achterland droog te houden."

Tegen vier uur bereik ik Strehla met een pontje want na alle omleidingen is er ook nog het pontje. In dit geval wel nodig want anders had ik eerst een heel eind moeten doorrijden en vervolgens weer terugrijden. Dit is gemakkelijker. Eenmaal met het pontje overgestoken ben ik al snel bij het logeeradres van deze nacht.
Enthousiast word ik ontvangen door de mijnheer van het pension. Neen, ik geef U nu even geen hand want die zijn vies in ben in de tuin bezig zegt die. Ach, zeg ik maakt niet uit, ik zeg wie ik ben en dat ik een kamer voor 1 nacht heb gereserveerd. Oh, bent U de jongedame die had gereserveerd en later heeft veranderd. Wat is uw Duits goed. Hoe bedoeld U vraag ik. Nou zegt die, dat mailtje met de wijziging van aankomst en vertrek zegt hij.  Oh, dat, dat heb ik niet zelf bedacht hoor zeg ik. Dat heeft mijn dochter gedaan, ik heb het alleen maar gekopieerd en toen verzonden. Maar toch is het goed zoals U het spreekt. Voor een Nederlander. Dankjewel zeg ik. Hij wijst mij m’n kamer, verteld en laat zien waar het ontbijt de volgende ochtend is en bied vervolgens zijn verontschuldigingen aan voor het niet kunnen zorgen voor een avondmaal. Maar zegt die 10 minuten lopen vanaf hier kunt U bij hotel Lindenhof een heerlijke maaltijd kopen voor een zeer schappelijk prijs. Verder kunt U gebruik maken van de koelkast, er ligt bier, wijn en fris in. Verteld me morgenvroeg maar wat U heeft gehad, rekenen we dan wel af. Is goed zeg ik. En wanneer U nog andere vragen heeft belt U gewoon even bij de voordeur dan gaat aan de overkant een bel en dan neem ik of mijn vrouw wel even op. Dus, fijne avond. Oh ja wanneer U nog een wasje doen wilt kunt U het achter het huis ophangen.
Dat is een goed idee enk, zal ik maar even doen. Hoe laat wilt U morgenvroeg ontbijten? Het wordt heel warm zegt die nog. Tja, dat moet maar vroeg zijn zeg ik. Het maakt mij niet uit zegt de man, koffie of thee. Koffie, zeg ik. En ik wil ontbijten tussen half 8 en 8.00 uur. Komt voor elkaar zegt die. Tot morgenvroeg en fijne avond nog.
Bedankt en tot morgenvroeg, zeg ik.
Daarna gaat hij weg en ik ga naar de koelkast voor mijn aankomstpilsje.
Daarna ga ik op zoek naar hotel Lindenhof.
Omdat het nog te vroeg is om te eten ga ik eerst maar eens het dorp,
(want meer is het eigenlijk niet ) bekijken.
Op het plein is een Gaststätte in zeer verwaarloosde staat maar het moet vroeger een prachtig gebouw zijn geweest. Ik ga eens rustig op een bankje zitten en probeer me voor te stellen hoe dat ging. Maar ik wil eerst weleens weten hoelang het gebouw al gesloten is. Ergens op een raam is een papier geplakt waarop staat dat het sinds 1999 niet meer wordt gebruikt. Dat is dus al ruim 16 jaar.
Maar het lukt me niet om een voorstelling te maken hoe het er toen aan toe ging. Waarschijnlijk is het nog te druk op het plein en de wegen erom heen. Toch nog maar even rustig op het bankje tegenover het gebouw zitten en mij een goed concentreren. Maar na 10 minuten ofzo geef ik het toch maar op. Waarschijnlijk toch niets bijzonders gebeurd. Ik loop nog wat door het dorp eigenlijk ook op zoek naar de plek waar het morgen verder gaat.
Dan is het tijd om te eten en ga ik naar hotel “Lindenhof”.
Bij het hotel aangekomen ben ik niet de enige die daar gaat eten. Een familie met drie kinderen heeft hetzelfde bedacht. Ze komen uit Nederland en zijn op weg naar Dresden met de fiets. Pa en Ma allebei d.m.v. een constructie de jongste kinderen op sleeptouw achter hun eigen fiets en de oudste zelfstandig aan het fietsen op een stoere mountainbike. De twee jongste een jongen en een meisje zijn een tweeling zo verteld het meisje mij. De oudste is een jongen van 10 jaar en in tegenstelling tot de tweeling zeer rustig. Het meisje is het drukst van de drie en wordt regelmatig door pa en ma tot rust gemaand. Tot het eten begint en dan is iedereen rustig. Wanneer de kinderen uitgegeten zijn begint gelijk de drukte weer.  Maar papa is er nu wel klaar mee en zegt dat ze nu maar eens rustig moet zijn en dat de mevrouw ook rustig wil eten. (die mevrouw ben ik dus)
Wanneer de hele familie klaar is met eten en afgerekend hebben zit ik weer alleen op het terras. Ik ben ook uitgegeten, reken af en ga richting pension.
Onderweg nog wat foto’s gemaakt. Maar dat gaat een beetje vreemd. Ik wil graag foto’s maken van het kerkje in het dorp maar ik kan niet de juiste plek vinden om die foto’s te maken. En zo beland ik uiteindelijk op het kerkhof naast het kerkje. Ik loop daar rond en op de één of andere manier krijg ik nu wel beelden van de “Gaststätte” doo,r juist op een moment dat ik bij een familiegraf sta. Ik schrik een beetje van een man die naast mij staat en vraagt wat ik hier doe. Eh, zeg ik, ik wilde graag de kerk fotograferen maar kon de ingang niet vinden naar de kerk en zo ben ik op de begraafplaats terechtgekomen. Oh, zegt de man wanneer U daar gaat staan, en hij wijst naar een heel mooi en goed onderhouden graf heeft U de mooiste kijk op de kerk en krijgt U een pracht foto. Oké, zeg ik en loop richting het mooie graf. Het is echt een praalgraf van een familie die ergens in 1999 is omgekomen maak ik er uit op tenminste.  Ik heb het later geprobeerd op te zoeken wat er gebeurd is in 1999 met een hele familie maar heb niks kunnen vinden.  Vreemd maar een deel van de puzzel is opgelost.
Ik maak nog wat foto’s en ga terug naar het pension. Drink nog wat en doe de boekhouding en ga slapen.
Het wordt warm morgen en ik wil vroeg weg.
De reis gaat morgen naar Dommitzsch.

 

 

 

18