11 - 2014
Dag 13
Lingen – Haren
Afstand 72.2 km

Het ontbijt is om half negen.
Maar wat doe je wanneer je om zes uur wakker bent en met geen mogelijkheid meer kunt slapen. Juist je gaat liggen denken en je allerlei dingen afvragen, zoals zal de ondersteuning het alweer doen, en wat wanneer het nu verschrikkelijk rotweer wordt?
Tja, op het eerste heb ik direct geen antwoordt en op de tweede gedachte antwoordt ik het volgende, ik zal hoe dan ook in Emden terecht komen. Al is het kruipende.
Maar wanneer de ondersteuning het vandaag niet doet en ik ben op tijd in Haren, dan kan ik daar altijd nog een fietshersteller opzoeken en nog een poging ondernemen, al weet ik het antwoord eigenlijk al.
En zo wordt het dan langzamerhand  acht uur. Tussendoor slaap ik nog een hazenslaapje, kijk naar de tv naar moma, dat betekent, morgenmagazine. Het is een nieuwsprogramma dat zich elk half uur herhaald maar wel met actueel nieuws. Zo blijf ik dus wel op de hoogte van alle wereldellende.
Dan is het  half negen, ik ga ontbijten.
In de ontbijtzaal is een tafel gedekt en er staat en mandje met broodjes, een schaaltje met kaassoorten en vleeswaren er is zoet beleg en boter en er is een kan koffie.
Mooi het ontbijt kan beginnen.
Het is wel heel erg stil in de eetzaal.

Eigenlijk begrijp ik dit alles niet, gisteren toen ik bij het pension arriveerde al was het zo raar, ik weet niet precies hoe ik het moet verwoorden, ik voelde mij er niet echt lekker bij, er hing een hele rare sfeer alsof er hele rare dingen gebeurden daar. Toen ik later die avond bij dat andere pension aan het eten was en vertelde waar ik sliep reageerde de vrouw daar ook al zo vreemd, niet dat ze jaloers was , maar iets van ach, is ze doet het toch maar allemaal….
Goed, ik kan het mij natuurlijk verbeelden. Maar er is daar iets…., maar wat?
Ik ben uitgegeten en wil naar mijn kamer gaan om de tassen te pakken. Komt de vrouw des huizes de eetzaal binnen.
Zei zegt: Goedemorgen, lekker geslapen.  Ik antwoord naar waarheid, gaat wel.
Ze gaat achter de bar staan en ze begint een gesprek met het onderwerp fiets, haar fiets, namelijk dit. U heeft een Giant? Ik ook, alleen die van U is een E-bike die van mij niet.
Nu gaat het gesprek meer over haar zoon waar ze de fiets van gekregen heeft omdat haar zoon de fiets niet meer nodig heeft. Hij werkte in Japan iets met windenergie, hij gebruikte de fiets eerst, maar de afstand naar z’n werk en het huis waar hij woont is te groot om te fietsen. Toen is de fiets op het vliegtuig gezet en naar Duitsland verzonden, zegt ze.
We praten nog wat, ze vraagt of ik nog koffie wil maar ik bedank met de mededeling dat ik graag koffie gehad willen hebben maar dan moet ik onderweg zo vaak naar de wc en dat gaat niet altijd. Ja, zegt ze dat begrijp ik. En bovendien zeg ik, ik moet weg want de trapondersteuning van de fiets doet het niet. (dat had ik ondertussen gecheckt ).
Hoe komt dat, vraagt ze. Ik vertel het haar. En ik vertel haar ook gelijk maar dat ze in Duitsland niet doen aan Nederlands fietstechniek. Zij kan het niet helpen, maar ik moet het even kwijt. Gelukkig is ze het met mij eens. Dan blijft ze doorpraten, en zo wordt mijn vraag over het vreemde gevoel van mij min of meer opgelost.  Wat er wordt opgelost blijft tussen haar en mij.
Weer een vriendin erbij.
Het is ondertussen al over tien uur, ik moet echt weg nu want ik heb geen flauw idee hoever het is naar Haren. Ja gewoon over de weg is het niet zover. Maar ik ga langs de Ems en lang het DEK en dat is een beetje langer.
Eerst moet ik de draad weer oppakken naar de Ems, dat wordt een klein probleempje. Want zoals gezegd een probleem en een ongeluk komt nooit alleen. Het eerste is de trapondersteuning en daar komt nu bij de navigatie. Hij stond altijd afgesteld op Nederlands en plotseling is Engels de schrijftaal geworden. Alles is in het Engels. Ik snap er niets van, het is net of hij is gereset. Of eigenlijk ook niet want alle tracks staan er nog op.
Das balen. Hoe kan dat, alles is weg alleen datgene wat ik de afgelopen vakantie heb opgeslagen is er nog.
Ik doe maar net alsof er niets aan de hand is, dus ik neem afscheid , wens haar het beste en zij mij een goede reis verder.
Ik stap op de fiets en rijd de straat uit zoals ze mij vertelt heeft. Om de hoek van de straat stop ik en ga de navigatie opnieuw instellen. Na ongeveer tien minuten is het dan zover, de reis kan beginnen. Op naar Haren.
Maar de navigatie staat verkeerd afgesteld. Zo, gaat het hopeloos verkeerd en na 10 minuten ben ik een paar straten verder en ik ben de snelweg overgestoken. Dus ik zit in ieder geval aal aan de goede kant. Nu de juiste weg nog. Nog maar eens naar de navigatie kijken.
Ik stel hem nog een keer in en verander het een en ander, onder andere dat de koers automatisch draait. Daarna zet ik hem weer op de stuur van de fiets. Zo, nu is het goed. Noord staat boven en draait mee. Dus wanneer ik naar het zuiden rijdt dan blijft de pijl naar het noorden wijzen. Dan gaat de trip verder, ik ben nog steeds op zoek naar de aansluiting op de Ems-radweg, ergens in Biene, maar het mag ook ergens anders , maakt niet meer uit.
Ik maak er wel weer een puinhoop van. En dat alles zonder trapondersteuning want die vertikt het nog steeds.
Na vele kilometers ben ik dan in Biene en kom tot de afschuwelijke ontdekking dat ik daar voor een paar uur terug ook in de buurt ben geweest`toen ik vertrok uit Lingen, tenminste dat geeft de navigatie aan.
’s Avonds zou blijken dat er werkelijk maar iets van 100 meter verschil in zat tussen de eerste keer en de werkelijke route. Het is een beetje moeilijk uit te leggen, maar het komt op het volgende neer; ik heb een lus gereden. Heen naar het zuiden  omdat de navigatie niet goed stond en toen die wel goed terug naar het noorden.
En gelijk sta ik voor een bordje met de aanduiding Ems-Radweg. De route voert langs een heel groot en ik denk ook een heel diep meer.
Het Speicherbecken Geeste. Verder een prachtig meer en ook de omgeving is geweldig mooi. En dit alles op een diep trieste dag, namelijk de dag dat de eerste Nederlandse doden van het vliegtuigongeluk naar Nederland worden gevlogen.
In Meppen even pauze houden en eventueel iets eten. Alleen wanneer ik eenmaal in Meppen ben heb ik geen honger, ik heb alleen maar dorst. Dus loop ik even rond maar een paar foto’s drink wat en stap weer op de fiets.
Van Meppen naar Haren gaat door het bos en over de heide. De natuur is prachtig hier.
Tegen het eind van de middag kom ik in Haren aan.
Het adres opgezocht waar ik vannacht slaap. Het is een pension. Een man doet open en begroet mij door te zeggen sie sind frau Reinders? Hier in Haren en omgeving wonen veel mensen die Reinders heten. Woont U hier in Duitsland?  Nee zeg ik, ik kom uit, en woon in Groningen. En waar mijn voorouders van vaders kant vandaan komen zou ik niet weten. Zo de toon is gezet.
Waarschijnlijk heeft de man dit ook in de gaten want al snel gaat hij over op, waar de fiets is en waar hij gestald kan worden. Gelukkig onder een afdak want alleen door droog te worden kan de trapondersteuning het weer gaan doen. Alle draadjes zitten wel vast want hij knippert volop maar is nog steeds te nat om het te doen. Ik zie nu ook waar het water ongeveer zit. Dus zon en wind doe uw best.
Aangezien hier geen avondeten wordt geserveerd ga ik na het afladen van de fiets het stadje in om foto’s te maken en te eten.
Na een rondje Haren kom ik uit bij een pizzeria.
Ik ga op het terras zitten waar al meer mensen zitten en bestel wat te drinken.
A passant krijg ik de menukaart in handen gedrukt..
Ik kies voor een pasta four formaggi.  Echt heel lekker.
Na het eten ga ik weer naar het logeeradres.
Ik schrijf wat in het dagboek en houd de administratie bij van de vakantie.
Morgen gaat de reis naar Papenburg.

12