2019 - 19
Vervolg
Hoe een vakantie op een hele vervelende manier kan aflopen lees je hier:
Na heerlijk gegeten te hebben bij de chinees betaal ik, ga nog even naar het toilet en verlaat ik het restaurant .
Om nu de hele situatie voor het restaurant uit te leggen zie je hier een foto van hoe de situatie voor de deur van het restaurant is.
Ik loop dus de deur uit en ga linksaf want ik wil nog een ijsje, er staat een bankje bij de ijssalon, ik loop er omheen, daarbij komt de ene helft van mijn rechtervoet op het iets lager gelegen deel van de rolstoel c.q. rollatorheuvel. En daar zit ik op de grond de enkel zwelt gelijk tot minimaal 2x de dikte van nog geen 30 sec. geleden. Bij het zwarte stipje heeft de val plaatsgevonden.
Het is even na acht uur ’s avonds en er is geen mens op straat en ook bij de ijssalon is het onheilspellend stil en natuurlijk komen er geen mensen uit het restaurant.
Ik kan nu maar één ding bedenken, ik moet staan en lopen hoe dan ook, ik zal naar de bed and breakfast lopen waar ik 2 nachten zou slapen.
Nu, 12 september 2019 verbaas ik mij er nog steeds over dat er op dat moment niemand naar buiten kwam omdat die toevallig ook uitgegeten was. In de ijssalon waren op dat moment geen klanten.
Goed, ik zit daar maar ik besef ook dat ik daar weg moet en eigenlijk zo snel mogelijk.
Plotseling, vraag mij niet hoe is het alsof ik vleugels krijg, ik ga staan en ga zo voorzichtig mogelijk te lopen, het doet verrekte pijn maar ik vind dat ik wel even bij de frituur langs moet om een blikje koud drinken te kopen om dat straks wanneer ik thuis bij de Bed & Breakfast ben tegen mijn enkel te leggen.
Ben ik bijna bij de Bed & Breakfast komt er een mevrouw aan in een auto, stapt uit en vraagt of ze iets voor mij doen kan. Eigenlijk wel maar ik zeg nee, dankjewel, vriendelijk aangeboden maar ik ben er bijna en wijs naar de overkant van de straat naar het huis waar ik zijn moet. Ze vraagt nog een keer maar ik wijs haar hulp af. Ik ben er bijna, nog hooguit 20 meter.
Ik doe de huisdeur open en strompel de trap op naar boven. Op mijn kamer gekomen neem ik in de loop nog even de lijst met de telefoonnummers mee want die ben ik dadelijk nodig en ik denk, nee ik weet het wel zeker voorlopig kan ik niet meer zonder hulp staan.
Het blikje koud drinken leg ik tegen mijn enkele maar misschien had ik dat op dat moment beter niet kunnen doen. Want dat doet oh zo zeer.
Ik besluit de mensen van de Bed & Breakfast maar te bellen. (ze zijn bij de buren op visite maar hebben tegen mij gezegd wanneer er iets is moet je ons bellen)
Binnen vijf minuten is de vrouw des huizes bij mij, ze schrikt behoorlijk en vraagt hoe of dit gekomen is. Ik vertel het hele verhaal.
Het is tegen 21.30 uur wanneer ik 2 paracetamol krijg en een koud kompres even later app ik naar Yvonne in Duitsland een foto met daarop een dikke enkel en weer even later belt de vrouw des huizes met de doktersdienst die ons adviseert een paar paracetamols te nemen en de gewonde enkel te bedekken met koude kompressen en wanneer het morgenvroeg nog geen verandering is maar even een afspraak te maken bij de huisarts. Einde gesprek.
Er zullen die nacht nog heel wat paracetamols door mijn keelgat gaan, zodat ik om 9.00 uur ’s morgens de maximum hoeveelheid voor 1 dag in ieder geval al naar binnen heb gewerkt. Maar de pijn blijft.
Ze komt die nacht nog 1 x bij mij tegen 0.30 uur nadat ik haar gebeld had omdat ik nodig naar de wc moest. Dat was een drama op zich.
Gelijk nog maar een paracetamol en de kompres verwisselen.
Om 6.30 uur komt ze weer bij mij boven om te zien hoe of het met mij gaat en helpt ze mij uit bed te komen zodat ik mij kan wassen en aankleden. Wanneer ik daarmee klaar ben komt ze mij halen om te ontbijten.
Zittend op de bovenste traptrede ga ik naar beneden.
Beneden staat de heer des huizes mij op te wachten om mij te ondersteunen naar de huiskamer waar het ontbijt staat te wachten.
*****
Om 8.00 uur ’s morgens begint de vrouw des huizes met het bellen naar de huisarts, het duurt even want het is tenslotte maandagmorgen en iedereen wil graag met zijn of haar huisarts bellen.
Eindelijk is ze aan de beurt, ze vertelt wat er aan de hand is en gelukkig we mogen langskomen zodat hij de situatie van de enkel even kan bekijken.
Met gehinkel en gestrompel kom ik in de auto en samen ( de gastvrouw en ik) gaan we naar de huisarts. Bij de huisarts hetzelfde tafereel, hinkelend en strompelend kom ik samen met haar de wachtkamer binnen, we zijn de eersten. Even later komt de huisarts binnen om ons op te halen. Na een paar vragen beantwoord te hebben word ik vriendelijk verzocht op de onderzoektafel te gaan zitten zodat hij de enkel beter kan onderzoeken.
Eindconclusie: Ik ga even een verwijsbrief maken voor het Laurentiusziekenhuis in Roermond om wat foto’s te maken dan zal duidelijk worden wat er precies aan de hand is. Maar volgens mij (huisarts) is het of gekneusd of de enkelbanden zijn gescheurd.
Op naar het ziekenhuis.
*****
Tegen 9.30 uur arriveren we in het ziekenhuis.
Even later zijn we op de afdeling beeldvorming zoals het in het Laurentiusziekenhuis heet. Eigenlijk is het gewoon de röntgenafdeling. Er worden foto’s gemaakt en de eindconclusie is het is gescheurd maar we gaan het behandelen alsof het is gebroken.
Voor mij maakt het geen fluit uit. Dit betekent definitief einde fietsvakantie!!
De voet wordt gespalkt en verbonden en donderdagmorgen 1 augustus wordt ik vriendelijk verzocht mij weer te melden in het ziekenhuis voor waarschijnlijk loopgips.
Tussen de bedrijven door contact met Yvonne gehad en besloten dat die mij vanmiddag uit Swalmen komt ophalen, bagage kan mee, fiets blijft voorlopig even in Swalmen staan.
Aan het eind van de middag ga ik met Yvonne naar Duitsland waar ik de komende dagen zal blijven, in ieder geval t/m donderdag 1 augustus 2019.
Krukken worden geregeld want er mag niet op de voet gestaan worden.
Het gaan met de krukken is op zich al een klein drama en wanneer ik af en toe niet heel voorzichtig de grond had aangeraakt met mijn rechtervoet had ik waarschijnlijk mijn andere been of enkel ook nog wel gekneusd of gebroken. Want met krukken gaan moet je leren en doe je op een bepaalde leeftijd niet in een paar uur of paar dagen.
Het worden een paar hele moeilijke dagen en nachten maar donderdags is het eindelijk zover we gaan naar het ziekenhuis ( Yvonne en ik ), Michael gaat samen met een goede vriend met een auto naar Swalmen om de fiets op te halen.
Eind van het verhaal van deze dag is dat ik loopgips heb en dat de fiets in Duitsland staat.
Nu ik een beetjes flexibeler ben want ik mag hier op lopen, weliswaar met ondersteuning van 1 kruk wordt het verlangen om naar huis , naar Groningen te gaan wel erg groot want hoe lief iedereen ook is, ik wil eigenlijk maar 1 ding en dat is naar huis, het liefst met fiets en al in één keer maar wanneer dat niet kan dan moet de fiets voorlopig maar in Duitsland blijven.
Na een stuk of wat whatsappjes heb ik iemand gevonden in de vorm van de vader van Yvonne en zijn vriendin. Zij komen mij zaterdag 3 augustus halen.
******
Op zaterdag 3 augustus ben ik opgehaald door Yvonne’s vader en vriendin.
Samen zijn we naar Groningen gegaan. De fiets blijft voorlopig in Duitsland. Het zal nog lang duren voordat die weer gebruikt kan worden door mij.
Op 14 augustus 2019 ben ik voor controle naar het Martiniziekenhuis in Groningen geweest en heb een brase gekregen waarmee ik weer een beetje mobieler wordt.
De volgende afspraak is op 4 september 2019. OP deze afspraak heb ik te horen gekregen dat het nog heel erg lang ( misschien wel een ½ jaar) gaat duren er is iets dat tegen mij werkt, namelijk de fibromyalgie.
Ik hoef niet meer terug te komen en naar de Fysiotherapeut heeft ook geen zin. Ik krijg een papier mee met instructies hoe ik ervoor zorgen kan dat mijn enkel weer sterk wordt.
En nu maar oefenen.