15 - 2013

Dag 19
Sitzenberg – Wenen
Afstand: 88,42 km

Nou, geweldig zo’n hotel.
Dat het nog het predicaat hotel mag voeren.
Mijn hemel, wanneer ik hier nog een nacht zou moeten slapen had ik er graag wat voor over gehad om dat niet te moeten.
Tjongejongejonge….., ik ben wat gewend, maar dit slaat werkelijk alles.
Maar, het koste ook bijna niets, mag je niet al te veel verwachten.
Gehorig en tja hoe moet ik dit uitleggen…?
Ik begin er ook niet aan.
De mensen zijn verder wel vriendelijk hoor. Niets op aan te merken. Maar bepaald schoon is het er niet.
Het ontbijt, gaat wel. Grote kop koffie, 2 duitse bolletjes, vlees, kaas en een beetje boter net genoeg om 1½ bolletje mee te besmeren. Gelukkig is er jam.
Aan het ontbijt zijn nog twee mensen. Ik kwam ze al tegen op de gang. Het zijn een oude moeder en zoon die samen een paar dagen weg zijn. De zoon verteld dat ze hier al negen jaren komen. Zijn moeder vind het zo leuk hier.
Kan het me nauwelijks voorstellen.
Maar de moeder lijkt mij ook niet helemaal meer van deze tijd.
Dus….,
Na het ontbijt haal ik mijn bagage van boven, betaal en vraag of ze mijn fiets even willen halen want die staat immers in een één of andere zaal die ze aan het bouwen zijn.
Ja zegt dezelfde man die de fiets er gisteren ook neer gezet heeft. En hij verdwijnt om even later weer met de fiets terug te keren.
Ik doe de tassen er op, zeg nog even gedag en vertrek.
Het begin gaat prima, is ook allemaal prima aangegeven, maar dan ineens zijn de bordjes op, zomaar helemaal geen bordjes meer.
Dat is nou niks voor de Oostenrijkers.
Want waar de Duitsers nogal slordig waren met het plaatsen van bordjes heb ik de Oostenrijkers hier nog niet op kunnen betrappen.
Nu dus wel. Ik rijd nog even een paar honderd meter terug want ja, je weet maar nooit, misschien dat ik iets over het hoofd heb gezien.
Maar nee hoor, geen bordje te bekennen. Nu heb ik vroeger geleerd, wanneer er geen richting aan gegeven wordt, altijd rechtdoor gaan, maar dat is nu juist het vervelende, ik kan niet rechtdoor. Het is of linksaf, of rechtsaf. En omdat ik nogal een eind van de Donau afzit kan ik mij daar ook nog niet op richten.
Dit wordt een gok, rechtsaf dan maar? Wanneer het fout is moet ik een heel eind terugrijden straks. Wanneer het goed is zie ik over een kilometertje of 10 de Donau weer.
Ik ben echt compleet mijn gevoel voor richting kwijt.
Gelukkig na een kwartiertje zie ik op de navigatie iets van water.
Jippie, ik rijd goed.
Ik kom uit in Zwentendorf. Daarna gaat het richting Tulln.
In Tulln wat gepauzeerd en gegeten, wat foto’s gemaakt.
Leuk stadje, ik begrijp eigenlijk ook niet helemaal waarom ik hier niet naartoe ben gegaan, toen ik de reis in elkaar frutselde want het was uiteindelijk niets verder geweest dan dat rotgat waar ik nu vandaan kom.
Maar goed, gedane zaken nemen nu eenmaal geen keer.
Verder kom ik nu busladingen met jeugd tegen allemaal een blauw fietstasje en een hoop lawaai. Blijven bovendien gewoon midden op een fietspad staan wanneer er mensen aankomen, en gaan alleen aan de kant wanneer de leiding het zegt. En dan gaat het ook niet echt van harte.
Zal wel van het weer komen. Want is en blijft gloepende heet. Maar mij hoor je verder niet klagen. Heb ook weleens een hele vakantie bijna alleen maar regen gehad.
Het gaat dus hartstikke goed, tot even na Klosterneuburg. En wat er nou fout is gegaan, ik weet het nog niet, maar ik rijd de halve middag door Wenen heen en kom er niet meer uit. Iedere keer denk ik weer, dit heb ik toch al een keer gezien. De navigatie is ook totaal van slag. Ik wilde op dat moment dat ik een gewone plattegrond had gehad, dan was ik waarschijnlijk binnen de kortste keren op de plaats van bestemming geweest.
Ik vraag aan verschillende mensen, vooral de wat oudere mensen en iedere keer word ik een andere kant opgestuurd, tot ik weer eens aan een oudere man vraag waar de straat is die ik zoek. Hij is de eerste die vraagt in welke wijk ligt de straat. Ik laat de man mijn papiertje zien waarop straat en wijk staan. En dan is het opgelost. Dank U wel nogmaals. Hoef nu alleen maar rechtdoor te rijden, nou dat moet lukken. Echt alleen maar rechtdoor rijden tot voorbij een soort van winkelcentrum met een Aldi en zulk soort winkels. Daar vraagt U maar even verder. Vooral niet afslaan, gewoon rechtdoor. Oké, is goed. Het is nog zo’n kilometertje of 5 schat ik, zegt de man. Dus ik op pad. Na zo’n kilometer of 5 denk ik, ik doe de navigatie weer aan dan vind die het vast wel. En inderdaad, ik hoef verder niemand te vragen .
Zo kom ik dus tegen een uur of half vijf aan op mijn slaapadres, daar begint het volgende avontuur.
De deur staat open van het gasthuis. Dus ik naar binnen, maar er is niemand. Dan maar eens achterom en wat hallo roepen. Ook niks, ik ben toch wel op het juiste adres?
Ja, het adres is goed, de naam van het Gästehaus ook, dus wat is er dan niet goed. Nog maar eens het gebouw doorlopen. Nu kom ik bij de sportvelden. In een ander gebouw zijn zalen voor turnen en andere binnensporten. Ik snap er niet veel meer van. Na nog eens een andere deur geprobeerd te hebben kom ik dan eindelijk iemand tegen waar ik aan vraag of die misschien ook weet waar het Gästehaus is. Jawel zegt de man loopt U maar even mee. Hij vraagt is er dan niemand. Nee, zeg ik, ik ben niemand tegengekomen en heb alle deuren al geprobeerd. Bent U ook al boven geweest. Nee, zeg ik. En de man gaat mij voor naar boven, we komen bij een zware ijzeren deur, hij probeert hem te openen maar op het briefje op de deur staat dat ze pas om 17.30 uur opengaan. Nou zeg ik, dan wacht ik wel. Ondertussen bedenk ik even waar ik winkels en vooral een restaurant heb gezien. Nou, niet dus. Na een paar dagen mij flink vol gevreten te hebben wordt het waarschijnlijk vasten vandaag.
We blijven nog even praten, de man verontschuldigt zich voor het niet aanwezig zijn van een drinkgelegenheid en wil graag weten waar ik vandaan kom en waar ik naartoe ga.
Nou zoals gewoonlijk ratel ik dan het hele verhaal maar weer op.
Goh, wat leuk, helemaal alleen? Ja helemaal alleen.
Na nog wat praten kom ik erachter dat het hier een sportcentrum is waar ook seminars gehouden worden.
Door de week zo vertelt de man mij slapen hier boven op de tweede etage weleens mensen. Maar verder weet hij het ook niet. Nou, denk ik, daar komen we om 17.30 uur wel achter. De man wenst mij succes en gaat weer aan het werk want hij werkt bij het bureau van sportzaken ook hier in het gebouw gevestigd.
Ik ga maar eens op onderzoek uit naar iets eetbaars en iets te drinken, al gauw vind ik een tankstation  waar ik wat drank insla want het wordt een lange avond ben ik bang voor. Bij de tankstation hebben ze ook wat broodjes. Er zijn er met beleg en zonder beleg. Nou doe maar zonder want die met beleg zien er niet echt fris meer uit. En als toetje doe ik maar een vruchtenyoghurtje. Dan ga ik weer terug naar het Gästehaus, naar de eerste verdieping waar ik zo straks ook was.
Het is over half zes, dus er zou iemand moeten zijn. Maar er is niemand. Op de deur een briefje. (briefje van Gäste Reinders)
Ik neem het briefje van het haakje en lees het.
Ik ben dus waarschijnlijk de enige in dit grote gebouw vanavond!
Dit laatste is dus, daar kom ik later op de avond achter, niet waar. Er zijn er nog drie gasten.
2 manspersonen en 1 vrouw. Ik kwam hierachter omdat tegen een uur of tien het licht plotseling uitviel. Het was in één keer hartstikke donker. Ik dacht shit, wat nu? Gelijk hoorde ik op de gang gestommel en geklap met deuren en stemmen. Ik ga dus kijken, maar in het donker zie je niet zoveel.
In de hele wijk was trouwens het licht uitgevallen. De hele storing duurde iets van een uur, want plotseling, ik lag al in bed ging en de tv en het licht weer aan.
Ik doe het licht weer uit maar laat de tv nog even aan.
Ergens in het grote huis gaat een deur dicht waarschijnlijk gaat de oppasser naar huis.
Er kan overigens alleen maar op maandag, dinsdag, woensdag en donderdag worden geslapen.
Morgen blijf ik in Wenen.

16