21 - 2015
Dag 22
Lutherstad Wittenberg - Aken a/d Elbe
Afstand: 62,04 km
Wat ik nu weer heb beleefd, ik snap er niks van.
Haal ik vanmorgen de fiets uit de bergplaats zijn de banden nog hard. Omdat ik de fiets niet alleen de trap op krijg, bied de eigenaar van het pension die samen met echtgenote en een paar wielrenmaatjes buiten onder de overkapping
van het woon – en pensiongedeelte zit aan om dat even te doen. (Die knorrige man). Oké, dat is netjes. Ga ik ondertussen even mijn tassen halen.
Kom ik terug om de tassen op de fiets te doen en ik moet nog even terug naar m’n kamer om geld en nog wat kleinigheden te doen.
Ik betaal, wil weg rijden, achterband plat.
Shit, zeg ik harder dan de bedoeling is. De mannen en de vrouw reageren en vragen wat er aan de hand is. Ik op z’n Nederlands lege achterband. Ik nogmaals lege achterband en dan op z’n Duits. Dat is niet best, zegt iemand. Nee, dat is niet best maar erger is het is zondag. En nog iets anders is, hoe komt een (kei)harde band in één keer leeg zonder dat iemand iets gehoord heeft. Ik snap er niets van, spiksplinternieuwe achterband, compleet plat. Ik vraag of iemand misschien een pomp heeft.
Ja natuur lijk hebben ze een fietspomp. Eén van de andere mannen begint ijverig te pompen. En raad eens de band blijft vol met lucht.
Vraagje, hoe kan dat ??????
Ik wil niemand verdenken maar dat riekt naar sabotage. Maar waarom moedwillig een band leeg laten lopen, wat heeft dat nu weer voor nut en wie heeft er baat bij. Dat houd mij eigenlijk de rest van de dag bezig. Want bij elk hobbeltje ben ik bang dat mijn band leegloopt. Maar de band blijft vol, tot ik ’s middags bij het pension ben en de fiets even buiten blijft staan in de zon. Wanneer ik een kwartiertje later terugkom vind ik dat het voelt of de banden niet meer zo hard zijn als een kwartier terug. Dus moet het eigenlijk opgelost zijn. Maandag morgen maar even beide banden goed oppompen, wanneer ze in het pension waar ik nu ben tenminste een pomp hebben, anders even naar de fietsmaker even verderop in de straat.
En dan was er nog iets vandaag.
In het bos zijn ze bezig met een fietspad o.i.d. voor mij rijdt een man ook op de fiets ook met tassen. Midden op het pad staat een heel groot apparaat een soort van graafmachine maar dan anders, het is net een mini mijn graafmachine (zie foto). Naast die machine een afgrond van zo’n 10 meter diep schat ik. Om verder te kunnen moet je langs die graafmachine of tig kilometer terugrijden. En het wordt weer loeiheet vandaag. Dus maar heel voorzichtig proberen er langs te komen. Het is meer mensen gelukt. De man die voor mij reed is er inmiddels langs, dus ik ook maar proberen. Maar mijn fiets is te zwaar voor mij en bij de eerste stap gaat het al bijna fout. Ik doe een stap terug en denk ik ga wel tig kilometer terugrijden en ergens over de grote weg. De man die alles heeft gezien komt mij tegemoet en pakt de fiets, daarna vraagt hij zal ik U even helpen? Ja graag. Ja zegt de man dat moet je tegenwoordig wel even vragen want er zijn vrouwen genoeg die niet geholpen willen worden. Nou ik ben blij dat U mij even helpt zeg ik. Snel haal ik er even een tas af zodat de fiets een beetje meer ruimte heeft aan de kant van de graafmachine. De man brengt de fiets langs de machine en afgrond en ik kom er achteraan met één fietstas. Ben ik bezig om de tas weer op de fiets te doen komen er twee niet zo piepjonge mensen aan ook met een fiets, maar geen verder bagage en vragen zonder ook maar te groeten aan de man of die hun fiets ook even langs de afgrond wil brengen. De man doet alsof die niets hoort, knikt naar mij en beduid dat we weggaan. Dus wij stappen op de fiets de beide oudere mensen in opperste verbazing achterlaten. De man blijft nog een hele poos in de beurt van mij rijden, steeds op zo’n twintig meter voor mij. Wanneer de weg in het bos weer een beetje normaal wordt gaat die harder fietsen en is die weg. Iets begrijp ik niet aan dit alles. Daar waar die afgrond is ligt ook een fietspad, ook in aanbouw maar een stuk beter dan dat enge pad waar iedereen nu overheen gaat. Want we zijn best veel mensen tegengekomen op dat enge pad. En ja, ik heb mijn redder in nood natuurlijk heel hartelijk bedankt.
Ik zou die dag nog een paar maal paadjes tegenkomen waarvan ik denk daar stuur je geen mensen overheen. Maar misschien zijn die paadjes wel wat harder wanneer het geregend heeft want het is nu wel ontzettend lang droog.
Ieder die dit leest vraagt zich waarschijnlijk nu af kom je vandaag niet in grote steden. Jawel Dessau is best wel groot en ik heb nog even overwogen om de stad in te gaan maar het is zondag en ook in Dessau is waarschijnlijk om 11.00 uur nog niet zoveel te beleven. Dus rijd ik maar door in de hoop dat er in mijn eindplaats Aken a/d Elbe wel iets te beleven valt. Maar dat valt vies tegen Aken a/d Elbe is een groot dorp met één winkelstraat, een paar kerken, geen kroegen en een paar restaurants die of gesloten zijn of pas om 17.00 uur open gaan. Nou, dat heb ik dan weer. Ergens had ik een benzinestation gezien, dan daar maar even heen rijden en iets kopen voor vanavond. Op mijn weg naar het benzinestation sta ik plotseling bij de veerpont die ik morgen moet hebben en bij de veerpont is een groot restaurant, dat komt goed uit. Ik ga even vragen tot hoe laat ze open zijn vanavond. Tot negen uur mevrouw, zegt het meisje achter de bar. Fijn, tot straks denk ik. Het wordt tijd dat ik Garmin mijn pension even laat opzoeken. Omdat er geen snelwegen in de buurt zijn heeft hij zo het adres van het pension gevonden. Ik bel aan en een aardige mevrouw doet open. Ik zeg wie ik ben en dat ik een kamer heb gereserveerd. Oh, haal uw bagage maar van de fiets, bent U de fiets nog nodig, ja ik ben de fiets nog nodig tenzij U iets weet op een afstand niet verder dan een kilometer. Nee, zegt ze alles is verder weg. Nou zeg ik dan ben ik mijn fiets nog nodig vandaag. Waar komt die te staan wanneer ik terug kom van het eten? Achter in de tuin en u moet dan even door het huis. Ik kijk zo de gang door. Allemaal kleine trapjes van zo’n drie treden. Dat is leuk morgenvroeg.
Nadat de mevrouw mij m’n kamer heeft gewezen. (helemaal boven in het huis, 50 treden trap) haal ik de rest van de tassen op en doe even een heel klein wasje dat hang ik op in de douche. Morgenvroeg is het wel droog.
Daarna ga ik met de fiets richting veerpont voor m’n welkomstpilsje en daarna een lekkere maaltijd. Curryworst met patat en een gemengde sla. Het was lekker.
Dan op naar het pension , fiets in de tuin gestald, naar boven toe en dan gaat het licht uit. Ik ben bekaf in één keer. Ga een poosje op bed liggen met de teevee aan en na een half uurtje ben ik er weer helemaal klaar voor. Waarvoor? Nou de boekhouding en het dagboek.
Morgen gaat het verder naar Maagdenburg.